Walang Hangang Gunita

na nakapaloob sa dalawang libong karakter.

para lang sa mga gusto talagang umunawa. para hindi sumama ang loob, para hindi magtaka. siguro, ipagdadamot ko na lang din muna. naalala ko kasi ang isang manunulat. ang sabi ng apo niya sa aking pagka-aalala,

isa siyang makata pero, ang mga gawa niya ay hindi niya nilalathala. masyado daw madumi at makasalanan ang mga tao. hindi sila karapat-dapat sa isang uri ng sining na katulad nang nililikha niya.

err, hindi ganoon ang intensyon ko. hindi naman kasi kawalan ang likha ko sa Mundo. wala lang. hahayaan ko lang na matuklasan nila ng kusa, hindi ko muna ipagpapangalandakan. siguro takot lang ako na mapuna. siguro sawa na kong hindi maintindihan, sawa na mahusgahan. siguro galit nga ako sa mga tao. pero, hindi ko sa kanila ipinagdaramot ang mga gawa ko. hihintayin ko lang sila na maging handa. kapag kaya na nilang tanggapin at unawain ang aking mga gunita, madali na nila itong makikita, mababasa, malalasap, mauunawaan. kahit wala na ako sa araw ng kanilang pagtuklas, ayos lang. tatanawin ko na lang sila mula sa malayo. titingan kung may matutunan nga sila o mauunawaan at palihim na lang akong matutuwa, magagalak.

walang hanggan ang aking mga gunita. dito ko ikakalat at iipunin. ilalabas paminsan-minsan siguro. pero mainam na itago ko muna sa espasyong ito kung saan malaya at walang kailangang sundin na alituntunin. mag-isa, mapayapa, tahimik, madrama at wasak na wasak. tama.

nakababaliw ang katahimikan, pero dito ko naririnig ang mga bagay na dapat malaman. kapag tahimik, at ang naririnig ko lang ay ang sayaw ng orasan, sumasabay dito ang mga gunita ko. umiikot, natututo. walang katapusan, walang hanggan. hanggang sa pagtigil ng tibok ng aking puso. hanggang sa pagsikat ng araw. hanggang sa pagpikit ng mga mata. hanggang sa maputol ang hininga. hanggang sa makahanap ng mga kayang umunawa.

ang korni ko. wasak. ahe..