Umaga na Mamayang Gabi

gigising para sa pagtulog na mahimbing.

kung bakit maliwang sa umaga pero madilim sa gabi ay hindi ko alam. pero parang mas maganda kapag gabi tayo gising at sa umaga hihimbing. bakit? para may kasama ako, para madami tayo.

niyayakap ng dilim ang kalangitan at tinatangay nito ang buwan. kasama ng mga bituin at bulalakaw, kasabay ng paglisan ng araw, matutulog kayo. matutulog kayo pero gigising din kayo. ano ang saysay nun? hindi ko maintindihan. kung bakit kailangan niyo matulog kapag madilim na. akala niyo siguro pumipikit kayo. akala niyo siguro, natutulog din ang mundo. hindi niyo sinubukan man lang habulin ang araw. hindi niyo sinubukan na hulihin ang kanyang tanglaw. sayang yun, baka huling sinag na yun na inyong matatanaw. baka huling dungaw niyo na yun sa mundo na inyong ginagalawan. habulin niyo ang liwanag, huwag kayong matulog. habulin niyo ang liwanag at huwag kayong matakot.

kung hindi niyo nahabol, kung hindi niyo na matanaw, sige ayos lang. kahit papaano sinubukan niyo, puwede na yun. sulatan niyo na lang siya ng liham sa ilalim ng madilim na kalangitan. makipaglaro muna sa buwan at paglaruan ang kalawakan. tama. intayin ang liwanag habang gumagawa ng mga bagay na ikatutuwa niya. para pagbalik ng liwanag, maipagmamalaki niyo na hindi kayo naduwag. na kahit madilim, nanatili kayong dilat, inantay siya na may tangang sigla at madaming pangarap. sa pagbalik ng liwanag, maaari ka na muling magsimula. pagbalik niya, akapin mo siya nang mahigpit, saka ka pumikit at matulog katabi niya. kasabay ng pagtilaok ng manok at mga huni ng ibon. kasabay ng pagbangon ng mga nilalang na naduwag at hindi nagtiwala, na babalik ang liwang pagsapit ng umaga.

lamang ka na ngayon sa iba. lamang ka ng mas madaming ekspiryensya at pangarap sa kanila. balang araw magagamit mo yun. magagamit mo sa oras na maubos ang liwanag at palagi na ang dilim, mayroon ka pa din tanglaw, habambuhay magniningning.

tulugan na, inaantok na ko.