Zenki Ang Disenyo sa Sando Niya

kinakapos ang hininga ko.

may sasabihin ako sa inyo. huwag niyo pag-kakalat ha? peksman? ok? ok.

habang naglalakad ako kasi pauwi mga tsong, may nakita ako na dalawang bata. umm, lumagpas lang ng konti sila sa tuhod ko. hindi ako matangkad.

maitim na nga sila, puro dungis pa ang balat. yung isa naka-T-Shirt na pula, yung isa sando na may disenyong Zenki ang suot. natawa ako. naalala ko kasi si Zenki eh.

mainit noon, pero naglakad ako pauwi. sayang yung P7 na pamasahe eh. piso na lang banana cue na yun. err, napakaliit lang nila, pero yung tindig nila ay pang-mama na. ang gara talaga mga tsong. pag nakita mo sila, mag-iisip ka talaga. may karapatan pa ba ko magka-anak kung sila, na nasa harap ko habang naglalakad ako pauwi e hindi ko matulungan? tumabi ako sa kanila. hindi nila ako pinansin. tumabi lang ako para makasilong sila kahit papaano sa payat ko'ng anino. naghiwalay na kami ng landas nung lumiko sila sa kabilang kalye.

ngayon, huwag niyo ipagkalat na payat ako ha?

"tatlong sako ng plastik at limang kilong papel.
nasunog sa sinag ng araw, kutis na kahel.
tatlumpung piraso ng baryang kumakalansing.
sikmurang walang laman, pusong walang naglambing.
libo-libong balde ng pawis, hirap na tiniis.
pero wala ni isang luha o hinagpis.
sarili'y nakalimutan na maalala pa.
katawang bugbog, sumisigaw na kaluluwa.
inang labandera na suko na't nakaratay.
amang walang pag-ibig, puro latay ang alay.
dalawang buwang gulang na sanggol na nag-aantay.
haplos at lambing na kuya niya ang magbibigay.
masyado pa'ng maaga para sa sintensiya niya.
pero puno pa din ng pag-asa munting kaluluwa.
hindi puwedeng tanggihan, hindi puwedeng pag-laruan.
pusong lumalaban dahil musmos man ay may muwang."

may hika ata ako amper.