Hinihipan Ang Langgam, Hindi Pinipisa

eto ang trip.

habang tinitingan ko kung anong pormasyon ang nabubuo dun sa usok na nanggagaling sa sinaing, napaisip ako. sana araw-araw, lumindol at bumagyo. ang sama ko no?

naalala ko lang ung kuwento nung langgam at tipaklong mga dude and men. ung langgam, kahit malayo pa ang tag-ulan eh nag-iipon na ng mga kakailanganin nila, habang ung tipaklong eh petiks lang. may utak ba ung mga yun? ba't alam nila yun? gara.

may nag-kuwento saken. may nakita daw siyang mama sa kalsada na nagtapon ng bote ng mineral sa kalye. itatago ko na lang yung nag-kuwento saken sa pangalang Boy.

nilapitan daw niya yung mama at tinanong niya, "binaha po ba kayo nung nakaraang Pepeng at Ondoy?". tiningan daw siya ng masama nung mama sabay tanong ng, "hindi. baket? ano meron?". sabi ni Boy, "unggoys ka men. maligo ka sana sa dagat na ihi ng daga ang laman! paker!". tapos niyang sabihin yun, isang mabilis na kamao ang dumampi sa kanang pisngi niya. ano kaya ginawa ni Boy?

pinulot niya yung bote na plastik at tinuloy na ung tinatahak niyang landas. "yun na ang pinakamainam na suntok sa buong buhay ko.", sabi niya saken. habang lumalakad siya palayo saken, pabulong ko'ng binitawan ang mga katagang, "idol kita Boy. labyu pare.". di ko na siya ulit nakita. narinig niya kaya yung binulong ko? o napatay na siya?

nag-korteng parang dragon yung usok sa sinaing at nagiging parang mga langgam habang umaangat sa ere at bago tuluyang maglaho. "cool." sabi ko.

pinangako ko ngayon sa sarili ko, na kahit kelan, hindi na ako titiris o aapak ng langgam. pag nakita ko sila na patungo sa paborito ko'ng ulam, hihipan ko na lang. kung sakali naman na makita ko silang nakalutang sa kape ko (madalas kasi sila dun sa lalagyan namin ng asukal.), hindi ko sila aalisin dun. hihigupin ko sila at sabay bu-buntong hininga ng "sorri.". kung bakit? pag-bibigay galang siguro.

yan ang trip.